ببین رفیق، اگه دنبال یه فیلمی میگردی که هم بخندی هم یه کوچولو دلت بگیره، فیلم "کوچک کننده" (Shrink) محصول ۲۰۰۹ رو بهت پیشنهاد میکنم. البته راستش رو بخوای، من که خودم اولش فکر میکردم با یه کمدی درست حسابی طرفم، ولی خب تهش یه کم قضیه جدی تر شد. داستان درباره یه روانپزشک تو هالیووده، اسمش دکتر هنری کارتر. این بابا دکترِ سلبریتی ها و آدمای معروفه! تصور کن، مریضاهاش همه جور آدم حسابی ان، از بازیگر و مدیر برنامه و کارگردان گرفته تا ... دیگه خودت تا تهش برو. حالا این دکتر کارتر خودمون، با اینکه به همه مشاوره میده و کتاب خودیاری هم نوشته که کلی هم فروش کرده، ولی انگار خودشو یادش رفته! یه خونه خفن تو بورلی هیلز داره، ولی توش عین آدمای افسرده زندگی میکنه. صبح تا شب ماری‌جوانا میکشه، شبا هم با بطری مشروب میخوابه. اصلا انگار نه انگار روانپزشکه! مریضاش هم که دیگه نگم برات. یکی شون مدیر برنامه هنریه که از همه چی میترسه، یکی دیگه بازیگره و معتاد الکل و مواد، یه بازیگر زن هم هست که حسابی با استعداده ولی سنش داره میره بالا و دیگه پیشنهادی بهش نمیشه. وسط اینا، یه دختر دبیرستانی به اسم جما هم میاد پیش دکتر کارتر، اونم مشکل داره و انگار یه جورایی یادآور گذشته خود دکتره. یه نکته باحال فیلم، حضور رابین ویلیامز فقید هست، اونم تو یه نقش خیلی کوتاه و افتخاری. یه جورایی سورپرایزه! حالا برسیم به نقدها. منتقدا خیلی با فیلم حال نکردن راستش. میگن فیلمنامه اش کلیشه ایه و کارگردانیش هم چنگی به دل نمیزنه. ولی خب، همه تقریبا سر این موضوع اتفاق نظر داشتن که بازی کوین اسپیسی، که نقش دکتر کارتر رو بازی میکنه، خیلی خوبه و فیلم رو یه کم نجات داده. انگار اسپیسی تمام تلاششو کرده که این نقش رو دربیاره، ولی بقیه چیزا خیلی کمکش نکردن. در کل بخوام بگم، "کوچک کننده" فیلمیه که شاید ارزش یه بار دیدن رو داشته باشه، مخصوصا اگه از طرفدارای کوین اسپیسی باشی یا به فیلم های هالیوودی و پشت صحنه زندگی سلبریتی ها علاقه داشته باشی. ولی خب انتظار شاهکار سینمایی نداشته باش. یه فیلم متوسط رو به پایینِ که میتونه سرگرم کننده باشه، ولی بعد از دیدنش خیلی زود فراموشش میکنی. مثل این میمونه که یه پفک نمکی خوشمزه بخوری، خوبه ولی تهش هیچی نمیمونه!